Ва ўсіх без выключэннях падручніках па гісторыіі мы знаходзім, што на частцы тэрыторыі сучаснай Польшчы і Беларусі ці гістарарычнай Літвы і Прусіі жылі нейкія дзікія яцвягі і прусы, якія былі роднаснымі паміж сабой і размаўлялі на падобных, вельмі блізкіх ці можа нават аднолькавых мовах, якія магчыма былі блізкімі дыялектамі адна другой.
Падручнікі гісторыі нам кажуць, што яцьвягі і прусы былі жудасна дзікімі, не мелі пісьменнасці, хадзілі ў зьвярыных шкурах і нават жылі на дрэвах. Ну і, канешне ж, чумусьці не хацелі хрысьціцца. Таму і трапілі ў няміласць да Ватыкана, які накіроўваў на іх землі шматлікія крыжовыя паходы сваёй ударнай карнай зондэр-каманды - рыцараў-крыжакоў Тэўтонскага Ордыну. Візантыйскі Імператар таксама марыў хрысціць яцвягаў. Таму на іх раз за разам накіроўваліся паходы кіеўскіх і галіцька-волынскіх князёў. Пры гэтым і тэўтонскія, і галіцька-волынскія орды ў імкненні завяяваць землі прусаў і яцьвягаў часта аб'ядноўваліся с Польскімі Каралямі, якія прынялі хрысціянства і таксама сталі рабамі божымі і паслухмянымі слугамі Папы рымскага, як прадстаўніка Бога на зямлі...
І вось 5 стагоддзяў плямёны «дзікіх» прусаў і яцьвягаў трымалі абарону перад войскамі чатырох дзяржаў - моцных ваенных інстытуцый таго часу: Польшчай, Кіевам, Львовам і тэўтонамі, якія на той момант лічыліся самай моцнай ваеннай сілай у Еўропе...
Плямёны неарганізаваных, не адукаваных, не меўшых ні пісьмовасці, ні дзяржаўнасці дзікіх лясных людзей, якія хадзілі ў зьвярыных шкурах ды яшчэ жылі на дрэвах (менавіта ж так пра іх пісалі хрысціянскія манастырскія храністы), не маглі захапіць ордэны крыжакоў-тэўтонаў і орды з Кіеўскага Каганату (чаму каганату - чытайце ў наступных артыкулах), палкі Крулеўства Польскага з Кракава і «дружыны» Каралеўства Рускага са Львова на працягу цэлых стагоддзяў...
Як так? Як такое магло быць? Ці задаюць самі сабе такое пытанне тыя гісторыкі, якія пішуць і распавядаюць пра такую лухту?
Дагадкі, адгадкі і адказы на гэтыя і іншыя загадкі і пытаннечкі пра незаангажаваную гісторыю нашых старажытных продкаў чытайце ў маіх наступных артыкулах.
© Андрэй Жалевіч
www.zhalevich.com